BİR ZAMANLAR

Sonbahar mevsimine girmek üzereydik. Güneş, köyümüzü çevreleyen dağların tepesinden başını uzatmış, çevresindeki; canlı, cansız varlıklara ‘’günaydın’’ der gibiydi. Güneşin doğmasıyla, yarasalar mağaraların güneş görmeyen yerlerine kaçmışlar; kuşlar, kelebekler, arılar dahil tüm canlılar ortalıkta görünmeye başlamışlardı...

Bizim kümesin çil horozu, sabahın olduğunu ‘ ü ürüüü üü’’ diye uzunca birkaç ötüşle ilk haber verenlerdendi. Horozun sesini duyan annem, hepimizden önce kalkardı. Daha sonra da babam. Annem, akşam ocakta yanan ateşten kalan küller içinde bir kor parçası arar, bununla günün ilk ateşini yakardı. Daha sonra da dış kapıyı açar dışarı çıkardı.

Her ne kadar dışarı çıkan annemi görmeseler de kümesin içinde bir hareketlenme olur, kapısı açıldığında dışarıya ilk çıkan hep çil horoz olurdu... Sabah olduğunu müjdelemenin karşılığında o da hem kendine hem de kümesteki diğerleri için yem isterdi annemden. Evde bizler, dışarıda hayvanlar... herkes annemin eline bakardı. O devasa zannettiğimiz, her şeye gücü yeten babam bile...

Bazen; ‘’Anneler, hep vermek için mi dünyaya gelmişler’’ diye düşünürüm...

                                                                                                                        *Salih KOÇ

Hangi mevsime girmek üzereydik?